2. Liriodendron tulipifera (Tulpenboom)
Ook deze boom is een vertegenwoordiger van vervlogen tijden en dat geldt met name voor Europa. Maar ik begin te zeggen, dat de naam Tulpenboom in Nederland tot verwarring leidt. Een meerderheid van mensen denkt bij dat woord meteen aan de bekende magnolia’s. Dat mag u dan vanaf nu vergeten. DIT hier is de ECHTE drager van de naam Tulpenboom. En deze boom maakt toch wel hele andere bloemen.
Er zijn momenteel nog twee soorten tulpenbomen te vinden op onze planeet. Deze op de route is de Amerikaanse tulpenboom, Liriodendron tulipifera. Het woord tulipifera geeft nog maar eens aan waar de naam Tulpenboom vandaan komt, want het betekent in het Latijn “tulpendragend”. De tweede soort komt alleen in China voor en heet ook de Chinese tulpenboom, Liriodendron chinense. Beide soorten staan in de collectie van het Bomenmuseum en zo is het gebeurt dat hier ter plekke ook een hybride is ontstaan tussen beide soorten. De resulterende zaden uit de hybridisatie hebben enkele nakomelingen opgeleverd en een daarvan is van een cultivarnaam voorzien en heet Liriodendron ‘Chapel Hill’. Het opvallende van de hybride is dat hij al op jeugdige leeftijd bloeit en dat de bloemen meer oranje bevatten dan de ouders.
Ooit waren er aanzienlijk meer soorten Liriodendron op aarde en verspreid over het hele noordelijke halfrond, dus ook in Europa, waar ze nu helemaal ontbreken. Het is een algemeen bekend feit, dat de flora van Europa in vergelijking met die van Noord Amerika, sterk verarmd is. Hoewel de grotere groepen in beide continenten voorkomen, is de soortenrijkdom in Noord Amerika veel hoger. Er is een tweeledige verklaring voor. De ijstijden hebben veel planten en dieren zuidwaarts gedwongen. In Europa liggen echter twee barrières op de loer, n.l. de Alpen en de Pyreneeën. Beide ketens strekken zich van west naar oost uit en blokkeerden voor veel organismen de ontsnappingsweg naar het warmere zuiden. In Noord Amerika zijn dergelijke barrières afwezig. Voorts hebben veel planten hun toevlucht gezocht in kleine gebiedjes, waar de leefcondities nog net voldoende waren, maar dergelijk kleine ecosystemen zijn kwetsbaar en verdwijnen al snel totaal als er klimatologische veranderingen optreden en zo verdwenen deze laatste ijstijdoverlevers ook.
Het opvallendste en vrijwel unieke kenmerk van Liriodendrons is de bladvorm. Het lijkt wel alsof het topdeel van het blad er met een schaar is uitgeknipt. Het blad verkleurt in de herfst naar een prachtige lichtgevende gele kleur en is daarmee zeer beeldbepalend in dit deel van het arboretumgedeelte. Overigens zijn alle Liriodendrons zeer snelle groeiers, dus niet geschikt voor de kleine tuin.
